Essay On Samaya Ka Sadupyog In Sanskrit

समयः जीवने अत्यन्तं महत्त्वं प्राप्नोति। अतः व्यक्तयः तस्य अपूर्णां प्राप्तिं प्राप्नोति, यदि समयस्य सदुपयोगः न कृतः भवति। समयस्य सदुपयोगः समये अद्वार्येते, विद्यायाम्, कार्ये, आत्मनि, समाजे च भवति। समयस्य सदुपयोगे च अनुशासनं प्रधानं भवति।

अत्र शास्त्रेषु समयस्य विविधः प्रकारः उपलभ्यन्ते। विद्यायाम् आवश्यकं समयः उपलभ्यते, अतः विद्यार्थिनः यथा योग्यम् विद्यायाम् समयं सञ्चयित्वा अपनीयते। आदर्शः विद्यार्थिनः न तु विपरीतो भवितुमर्हति। तथा हि विद्यायां परिपाठमात्रं नास्ति, अनेके प्रयत्नाः आवश्यकाः भवन्ति। तस्यां समये नियमितः परिश्रमः कृतः भवितुमर्हति।

कार्ये च समयस्य सदुपयोगे विविधाः प्रतिबन्धाः सन्ति। संग्रामानि, यज्ञाः, पाठः, कर्माणि च आदौ तत्र समयस्य यथायोग्यं सञ्चयः कृतः भवितुमर्हति। यज्ञकर्माणि च वेदशास्त्रेषु विवेकपूर्वकं निष्ठा आवश्यका भवति।

आत्मनि च समयस्य सदुपयोगे स्वयं निवेशः प्राधान्यं प्राप्नोति। अध्ययनं, ध्यानं, आत्मनिरीक्षणं च तत्र आवश्यकं समये कृतं भवितुमर्हति।

समाजे च समयस्य सदुपयोगे विविधाः प्रकाराः प्रतिबन्धाः भवन्ति। समाजकार्याणि, सेवाकार्याणि, परिचर्याकार्याणि च अत्र यथायोग्यं समयं उपलभ्यते, तस्मिन् समये यथासम्भवं अद्यतना आत्मानं परिपाठं कृतव्यं भवति।

समयस्य सदुपयोगे नैतिकं अभिज्ञानं प्राधान्यं प्राप्नोति। धर्मशास्त्रे विविधाः प्रेरणाश्च उपलभ्यन्ते। तेषु समये यथायोग्यं प्रेरणं कृतव्यं भवति।

एवं शास्त्रेषु समयस्य सदुपयोगे परिश्रमः, आत्मविकासः, समाजकार्याणि, धर्मशिक्षा च प्राधान्यं प्राप्नोति। अतः समयस्य सदुपयोगे परिश्रमस्तत्र अवश्यं प्रधानं भवति।